«من .. تــو .. آفتـــاب »

«من .. تــو .. آفتـــاب »

" قصه سپــــــــردن دل ، یه حقیقت دروغـــــــــه "
«من .. تــو .. آفتـــاب »

«من .. تــو .. آفتـــاب »

" قصه سپــــــــردن دل ، یه حقیقت دروغـــــــــه "

خاطره

روز ۲۲ بهمن برای خواهر زاده هایم روز باشکوهی بود چرا که مهربانترین خاله دنیا که من باشم  

از روز قبل براشون تدارک رفتن داده بودم اولش از کاری که براشون انجام دادم زیاد خوشحال نبودن یا بودن و به روی خودشون نمی آوردن.... 

یه عالمه بادکنک خریدم و براشون با هیدرژن پر کردم روشون هم شعار  مخصوص نوشتم و به دستشون دادم... 

وقتی رسیدیم محل تجمع خیلی شلوغ بود من و بچه ها هیچ وقت فکر نمی کردیم  ابتکارمون اینقدر مورد توجه خبرنگارها و عکاسا قرار بگیره... 

خلاصه همه دوش به دوش هم راهپیمایی کردیم انگار یه ورزش همگانی... 

بچه ها که کلی ذوق کردن که این همه ازشون عکس گرفتن ...منم از خوشحالی اونا خوشحال بودم که تونستم برای شادی وصف نشدنی چشماشون قدمی بردارم 

 

روز ۲۲ بهمن خاطره خوبی برای بچه ها  به همراه داشت و من این خوبی را از ته قلبم توی چشماشون حس میکردم ....

مشرق خیال

 

 

....من روز خویش را  

با آفتاب روی تو  

کز مشرق خیال دمیده است  

 آغاز می کنم. 

 

من با تو می نویسم و می خوانم 

من با تو راه می روم و حرف می زنم  

وز شوق این محال : 

                      - که دستم به دست توست - 

من جای راه رفتن... 

                        پرواز می کنم ! 

 آن لحظه ها که مات                                          

در انزوای خویش 

یا در میان جمع  

خاموش می نشینم : 

موسیقی نگاه تورا گوش می کنم . 

                   گاهی میان مردم..در ازدحام شهر 

                             غیر از تو هر چه هست فراموش می کنم.... 

لحظه ها

 در آن لحظه

 

...در آن پر شور لحظه

 دل من با چه اصراری ترا خواست،

 و من میدانم چرا خواست،

 و می دانم که پوچ هستی و این لحظه های پژمرنده

 که نامش عمر و دنیاست ،

  اگر باشی تو با من، خوب و جاویدان و زیباست ... 

 

 

 

 لحظه دیدار

 

 

لحظه دیدار نزدیک است .

باز من دیوانه ام، مستم .

باز می لرزد، دلم، دستم .

باز گویی در جهان دیگری هستم .

های ! نخراشی به غفلت گونه ام را، تیغ !

های ! نپریشی صفای زلفم را، دست!

آبرویم را نریزی، دل !

- ای نخورده مست -

لحظه دیدار نزدیک است .

                                                                 (مهدی- اخوان )

آئینه و سنگ

 

 

 

سر گشته ای به ساحل دریا،

نزدیک یک صدف،

سنگی فتاده دید و گمان برد گوهر است !

***

گوهر نبود - اگر چه - ولی در نهاد او،

چیزی نهفته بود، که می گفت ،

                                                از سنگ بهتر است !                                               

***

جان مایه ای به روشنی نور، عشق، شعر،

از سنگ می دمید !

انگار

دل بود ! می تپید !

اما چراغ آینه اش در غبار بود !

***

دستی بر او گشود و غبار از رخش زدود،

خود را به او نمود .

آئینه نیز روی خوش آشنا بدید

با صد امید، دیده در او بست

صد گونه نقش تازه از آن چهره آفرید،

در سینه هر چه داشت به آن رهگذر سپرد

سنگین دل، از صداقت آئینه یکه خورد !

 آئینه را شکست... 

 

سپاس ( تقدیم به اوکه مرا دوست نداشت )

اگر در کهکشانی دور  

دلی؛ یک لحظه در صد سال  

                                   یاد من کند؛ بی شک 

دل من ؛در تمام لحظه های عمر 

به یادش می تپد پرشور... 

من اینک؛در دل این کهکشان نور 

                              این منظومه های مهر 

این خورشیدهای بوسه ولبخند 

                              این رخسارهای شاد 

شکوه لطف تان را ؛ با کدامین عمر صد ها ساله  

                                 پاسخ می توانم داد ؟  

************* 

    صفای مهرتان را با سرا پای وجودم  

                               با تمام تار و پودم...  

                                              می پذیرم؛ می برم با خویش... 

      مرا تا جاودان سر مست خواهد کرد  

                                                   بیش از پیش... 

صفای مهرتان ؛ همواره بر من می فشاند نور 

                                          اگر از جان من ؛یک ذره ماند در جهان 

                                                          در کهکشانی دور.....    

 

                                « فریدون مشیری‌»        

 

امروز تولدمه....

بهترین و جدیدترین خدمات وبلاگ نویسان جوان                www.bahar20.sub.ir 

امروز روز تولدم بود دوست دارم بدانم همه آدمها هم مثل من هر چقدر بزرگتر می شوند نسبت به خیلی چیزها احساساتشان کم می شود. من که اینطور شدم اصلا از بدنیا آمدنم ...از زنده بودنم ...از بزرگ شدنم...نه خوشحال شدم نه ناراحت...

بر خلاف سالهای گذشته  آسمان هم تشنه باریدن نبود...امسال روز تولدم را در قلبم جشن نگرفتم وتنها کسی که برایش اهمیت نداشت خودم بودم هر سال همه مردم را ساده وصمیمی می پنداشتم شاید به خاطر پاکی باران بود...

امروز نه دلم برای خودم سوخت ...نه برای دلم... انگار آنچنان مهم نبود...مهم نبود شکوفه های صورتی رنگ بادام را ببینم یا نه...مهم نبود گل نرگس هنوز هم در مقابل سردی هوا شاداب است یا نه...مهم نبود که باران ببارد یا نه ...مهم نبود تفکرات مردم در مورد زندگی چیست .... اینها هیچکدام مهم نبودند...

کاش باران می بارید...وتمام خاطراتم را از قلبم پاک می کرد وبه زمین این خاک تشنه هدیه میداد اصلا شاید رویا هایم آنجا سبز می شدند ...بزرگ می شدند...بار می دادند... افسوس باران را هم دریغ کرد...

میدانید تمامی این کلمات یک رویاست رویایی که قلم می نویسد....  

تولدم مبارک خودم باشه

غرور...

    حضور سبز مرا در بهار سوزاندند                         

                                                         دل غریب مرا پای دار سوزاندند 

    برای یک طپش دل مرا به دار زدند                       

                                                         وعشق پاک مرا دشمنانه جار زدند 

  محاق حادثه ها کوچه عبور من است  

                                                        وفصل تیغ و خزان موسم ظهور من است  

  برای بودن خود یک بهانه نیست مرا  

                                                         میان شط بلا یک کرانه نیست مرا 

  دریغ و درد که همچو حباب می میرم 

                                                         به جرم خوبی یک انتخاب می میرم 

   برای من همه فصلها پاییز است... 

                                                        وجام صبر من از درد  لبریز است 

   میان خنده تلخم غرور گم شده است 

                                                       درون موج سرشکم عبور گم شده است 

   به دوش من همه شب کوله بار بدنامی است  

                                                        تمام ثانیه هایم اسیر ناکامی است 

                              هزار قافله دل داغدار و بی سر شد 

                               ویاس سبز غرورم دوباره پر پر شد