«من .. تــو .. آفتـــاب »

«من .. تــو .. آفتـــاب »

" قصه سپــــــــردن دل ، یه حقیقت دروغـــــــــه "
«من .. تــو .. آفتـــاب »

«من .. تــو .. آفتـــاب »

" قصه سپــــــــردن دل ، یه حقیقت دروغـــــــــه "

تو نباشی...

تو نباشی  

و نبینی

که چه ها می گذرد بر من زرد

خنده ای میشکند

تا پس هر مژه دریا به تماشا برسد

باد در حمله سردی به درختان بزند

رنگ از صورت سرسبز صنوبر بپرد

باغ در ریزش بی وقفه و رنجوری برگ

بوی باران که رها میشود از کوچه خاک

خاک نمناکی تب کرده چشمان من است

تو نباشی

بوی پاییز گناه من و افسانه توست

تو نباشی سیل باران به سرو صورت زردم بزند

هر چه برگ است به آوار دلم می ریزد

تو نباشی

زیر باران ریشه در فاصله ها میگیرم

تو نباشی

هر برگ – غم زردیست به اندازه جان

تو امیدی

تو همانی که اگر هست

به جانم شوریست...

غربتم قصه تردید تو بود

بوی دلتنگ ترین ثانیه ات

بوی غربت زده باغ انار

بوی تند نفس زرد خزان

تو نباشی

من وتنهایی شبهای دراز

تو نباشی

 من و آزردگی و سوزو گداز

تو نباشی

پاییز – به سراغ غم وتنهایی من می آید

تو نباشی

برگ – بوی غریبی دارد

تو نباشی

 نفسم سوخته فاصله هاست.... 

((مجید زارع))

پ. ن : 

 چه غمگین است ودلگیر...  

روزهایی که نیستم اما باید باشم... 

روزهایی که من مرده ام ...اما باید زندگی کنم... 

روزهایی که اشکهایم می خروشد...اما باید سکوت کند... 

روزهایی که دلم گریان است ...اما باید شادمان باشد.... 

روزهایی که تلاله با زندگی وداع کرد روزهای غم انگیزی است که گذشتن از آن غیر ممکن به نظر میرسد...اما میگذرد وبه فراموشی سپرده می شود...

غیبت تلاله

این روزا نیستم اما زود برمی گردم 

دوستتون دارم 

تلاله 

پدر دوستت دارم

 

  اگه زمین به عشق خورشید سالی یک بار دورش بگرده 

 من به عشق پدرم روزی هزار بار دورش می گردم  

اگه بگن هشتاد روز دور دنیا 

 بگرد هشتاد بار دور پدرم می گردم  

چون پدرم دنیای منه 

 دوستت دارم پدر دوستت دارم پدر دوستت دارم .... 

 روز پدر مبارک باد  

بابای خوبم به اندازه ی تک تک ستارگان آسمان 

 دوستت دارم

  

میلاد مظهر علم و عزت و عدالت و سخاوت و شجاعت، 

 اسد الله الغالب، علی بن ابیطالب،

مبارک باد . . .

دلتنگی یک دختر ...

 

 

 این روزها دلم عجیب میگیرد... 

عجیب به این خاطر که هیچ وقت چنین دلتنگ نبودم 

وقتی در آینه نگاه می کنم 

چیزی را که در نگاهم می بینم مرا به خشم وامی دارد... 

طوری که از خودم... از حسم... از نگاهم متنفر می شوم. 

نمی دانم چرا خودم را مثل این دختر تنها می بینم... 

منتظر... 

با چشمهایی که هزاران حرف ناگفته دارد ... 

اما از گفتنش هراس.... 

شاید همه حرفهای دخترک مثل رویاهایش نباشد... 

به یقین می دانم  

که حرفهای این دختر تنها و منتظر این نیست 

او هم مثل من دلتنگ است... 

شاید دلتنگ روزهایی که شاد بود و خندان... 

روزهایی که هیچ غمی نمی توانست  

دل شاد او را غمین کند... 

شاید او هم مثل من  

روزی که حس پرواز در وجودش شکوفا می شد... 

صیادی پرهای پروازش رابرید 

وشاید هنوز 

شوق پرواز را در سر می پروراند.... 

شاید در خلوت تنهایی اش 

بارها وبارها  

از روی سکو بلند شده... 

راه رفته 

وچشمان منتظرش را به آسمان دوخته... 

وشاید به این خاطرکه می دانسته  

خدا از اسرار درونش آگاه است... 

فقط به سکوت اکتفا کرده است... 

واین سکوت... سکوت نیست... 

فریادی است که هیچ کس جز قلب دخترک صدایش را نمی شنود  

ومن می دانم  

که در قلب این چهره ساکت و آرام  

طوفانی بر پاست 

که هیچ چیز را یارای مقابله با او نیست 

سکوت این دختر آرامش قبل از طوفان است... 

شاید این دختر تنها...مثل من 

هزاران هزار سوال بی جواب بر دوشش سنگینی می کند... 

ومنتظر است تا کسی را بیابد و جواب چرا هایش را بدهد... 

دلم برایش می سوزد 

چون می دانم 

آفتاب غروب میکند 

روز تمام میشود 

شب با تمام ستاره ها از راه می رسد 

و او همچنان منتظر است 

ومن می دانم که انتظار او را پایانی نیست 

حتی اگر پایان یابد پایان شیرینی ندارد... 

وبالاخره 

روزی این چشمهای منتظر اشک خواهد ریخت... 

اما با این حال   

این چشمها که هزاران ناگفته دارد

باز هم مثل من  

غروب و تلخی انتظار را باور نخواهد کرد  

((از دفتر اندیشه ها- ۲۲خرداد  ))

(( بهار ۱۳۸۸ ))

 

تلاله 

 

وقتی نگاهم میکنی....

وقتی نگاهم میکنی  

               در حلقه چشمان تو  

                                 قلبم اسیر می شود 

                                                 مانند میر می شود

وقتی نگاهم میکنی  

               در بستر چشمان تو  

                                قلبم به خواب می رود  

                                                سویش شتاب می رود

وقتی نگاهم میکنی  

                  عشق نهان چشم تو 

                                    مست نگاهم می کند 

                                                     پیوسته آبم می کند

وقتی نگاهم میکنی  

                 خورشید نرگس سای تو 

                                   غرق گناهم می کند 

                                                     آتش به جانم می زند

وقتی نگاهم میکنی  

                 آن درد بی درمان عشق 

                                    مستانه درمان می شود 

                                                   چون آب ساکن می شود

وقتی نگاهم میکنی 

                از شوق آن برق نگاه 

                                   مانند لیلا می شوم 

                                                   سوی ثریا می شوم  

با این همه چون می روی 

               چشمم به چشم های توست 

                                   قلبم اسیر قلب توست 

                                                    دردم نفیر درد توست 

پس قلب من نزدیک شو 

               تا بوسه بر چشمت زنم 

                                     با اشک رنگ عشق را  

                                                    مانند حافظ زر کنم


 talaleh khanom


به او که مرا دوست نداشت

شاید همان روزی که من افسونگر چشمت شدم

چشمان مست  تو هنوز مایل به سوی کس نبود 

***

اما نمی دانم چرا چشمان مست وعاشقت

با دیدن شیداییم عاشق بسوی من نبود 

***

وقتی که با برق نگاه رنگ رخم پرمی گشود

قلب به خون افشان تو در هاله آتش نبود 

***

وقتی لب خشکیده ام آواز نامت می سرود

در های وهوی سینه ات قلبی بنام من نبود 

***

وقتی که با جامی شراب از یاد خود غافل شدم

در یادهای خفته ات جایی برای من نبود 

***

شاید اگر روزی دلم افسونگر چشمت نبود

زنجیرهای عشق هم  بگشاده بر رویم نبود 

***

شاعره خواهر عزیزم دینا