تکراری اما بیاد روزای جنگ نوشتم

روزای جنگ که میاد  تن هر کس رو که بلرزونه  واسه من یه دنیا خاطره میاره. هر چند که برای من که بچه بودم  فقط ترس داشت. توی رویاهای خودم  خدای عراقی ها رو بدجنس میدونستم.دلم میخواست خدای من برنده بشه. اون که مهربون بود و بابام رو سالم از میدون جنگ به من میرسوند. خدای من میدونست یه دختر بابایی هر روز با دستای کوچیکش حیاط رو آب و جارو میکنه تا باباش بیاد و مامانش مجبور نباشه با چندتا بچه قد ونیم قد شبها یه کارد نیم متری رو زیر بالش بگذاره وبخوابه...اما دلم میریخت چون میدونستم خدای عراقی ها بد جنس تر از این حرفاست...داداش مهدی با بچه های محله یه زیرزمین تو دل زمین کنده بودن که ورودیش عین این سرسرهای مارپیچ الان بود.درست سر کوچه...وقتی حمله هوایی میشد بلوایی میشد واسه رفتن به اونجا...تنها کسی که  تو محله ما پاش به اون زیر زمین باز نشد مینا دختر عمه خانمم بود .بچه بود.از جنگ میترسید اما چون اشتباهی دختر شده بود باید خونه می موند.بیچاره چقدر گریه میکرد تا وضعیت سفید شه.....ما از اون محله رفتیم....خونه ای که بابا ساخته بود یه زیر زمین بزرگ داشت که پناهگاه همه همسایه ها بود.زیاد هم نبودیم اما راحت میتونستیم بخوابیم اونجا....دم غروب هواپیماهای عراقی سفید بودن تو آسمون...من که تو بغل مامان چشمام رو میبستم وفقط صدای مهیب موشک رو میشنیدم....این بار صداش خیلی نزدیک بود...انگار وسط حیاط خورده بود...مامان دست ما رو گرفت ورفت برای کمک....بمیرم....درست وسط سفره عقد خورده بود زمین...بیچاره داماد...بیچاره عروس....من باورم شد که خدای عراقی ها به هیچ کس رحم نمیکنه...عجب عاشورایی بود...هنوز تو ذهنمه ...یه خونه...یه سقف سوراخ....دو تا صندلی خالی...یه سفره...................

من عاشق ایران شدم.اونایی که عاشقانه جنگیدند...اونایی که بی ریا  جون دادند...اونایی که به خاطر من...تو...ما...از همه چیز حتی عزیزترین کسان زندگیشون گذشتند....اما ما چکار کردیم؟؟؟حرمت نگه نداشتیم...به این فکر نکردیم که اونا واسه آرامش ما رفتند جنگ ...به فکر پول و مال و خونه و ماشین و سهمیه نبودن....به فکر اولویت و پارتی بازی و زیبا سازی مزارشون نبودند...به فکر بزرگ کردن اسمشون نبودند...بد نیست خاطرات رو زنده از اونایی که دیدند بپرسیم...من از همه پرسیدم...برای تفکر همه اونها اشک ریختم...میدونید چرا؟؟؟ چون اونی نیستن که من و تو فکر میکنیم....جنگ واسه من و تو یه گذشته متروک شده...یعنی متروکش کردن....اینقدر مقدسش کردن که جرات نمیکنیم  واسه نگه داشتن حرمت بچه هایی که بی ریا رفتند کمی فکر کنیم...از نظر من جنگ مقدس نیست...حرمت داره..نباید شکسته شه که متاسفانه با تبلیغات بی جا و نمادین جنگ و بچه های جنگ رو بی حرمت کردند...اینقدر گفتند و گفتندو گفتند....که دیگه حاضر نیستیم  ازش چیزی بشنویم.....من بچه بودم...اما یادمه ...همون ترس های حاکی از جنگ رو یادمه....یادمه که بابا میگفت تا دل عراقی ها رفتیم واسه مهمات...این یعنی همونایی که ما با بد وبیراه ازشون یاد میکنیم  واسه خاطر ما با دست خالی هر کاری می کردند تا دفاع کنند...از من...تو...ما....

پس نگیم گذشته...نگیم سوخته....هر چند تکراره...اما بد نگیم به تکرارش...بخاطر اونایی که صادق بودن با خدا...بخاطر اونایی که مردونگیشون به قد و قوارشون نبود...نگیم  نارنجک بست به خودش و الکی رفت زیر تانک...مسخره نکنیم....ما که اونجا نبودیم...ندیدیم...شاید اگه ما هم جای اونا بودیم ...نمیدونم....به این فکر میکنم که اگه  باز دشمن به ایران ما حمله کرد آدمایی مثل جوونای قدیم هستن که دفاع کنن از من...تو...ما....نمیدونم...شک دارم که مثل اونا شیم...

شاید هم  بنام آزادی دو دستی ایران رو تقدیم کنیم....شاید .....

چرا واقعا ؟؟

چرا دیگه هی چیز مثل گذشته ها نیست...نه تو ...نه من

انگار همه چیز غبار گرفته 

دلم واسه اون وقتا که تیپ پسرونه میزدم و میرفتم تو خیابون تنگ شده...اون وقتا که موهام رو آلمانی میزدم و یه کلاه سرم میگذاشتم ، هیچ کس نمیدونست این پسر که هیچ وقت کلاهش رو در نمیاره یه دختر احساساتیه که وقتی داداشش دعواش میکنه ،وقت اومدن بابا اونقدر تو کمد الکی الکی گریه میکنه تا بابا نازش رو بخره...

دلم برای اون وقتی که بابا میگفت : کافر دل بسوزه تنگ شده

همین کافی بود برای من...

چرا واقعا هیچ چیز مثل گذشته ها نیست....