«من .. تــو .. آفتـــاب »

«من .. تــو .. آفتـــاب »

" قصه سپــــــــردن دل ، یه حقیقت دروغـــــــــه "
«من .. تــو .. آفتـــاب »

«من .. تــو .. آفتـــاب »

" قصه سپــــــــردن دل ، یه حقیقت دروغـــــــــه "

برای تو ، چون شاید .... !!! بمـــــــــــاند

تو آفریدگار همین بیتهای منی
و من تو را 
به حرمت این لحظه دوست می دارم. 
بگو به من !
که کجا از تو دور شوم ؟
که تو !
آسمان منی .
پرنده ، کجا بپرد ؟ چون محیط تویی . 
کجا بروم ؟
که هر کجا باشم
کبوتر جلدم که یک عمریست
زلال چشمهای تو آشیان من است . 
نفس نفس ، 
صدای تو در گوش من جاریست ،
غریو موجهای تو در من ندای آزادیست ،
افق افق نگاه آبیِ سبزت ، بلند بلند 
کشیده می شود آهسته تا کناره ی اروند 
غزل غزل  
ترانه ترانه
سرود سرود.
بگو به من !
کجا بروم ؟ که با هر موج ،
تو در تمام نفسهای من شعر می گویی ؟
بیا به حرمت این لحظه های نورانی
مرا بلند بلند بخوانم ، بکوبم به صخره ها زیرا 
که از تو دست ندارم ،
که خوب می دانم 
و خوب می دانی !
برای همیشه
تو آفریدگار شعرهای منی. 


"محسن افروغ"

فقط برای خودم هستم...!! من..؟! چه دوحرفیه وسوسه انگیزیست..... این من! نه زیبایم ، نه مهـربانم....نه عـاشق و نه محتاج نگاهی...! فراری از دختران آهن پرست و پسران مانکن پرست.... ... فقط برای خودم هستم...خوده خودم ! مال خودم ! صبورم و عجول!! سنگین...سرگردان...مغرور...قـانع....با یک پیچیدگی ساده و مقداری بی حوصلگیه زیاد!!! و برای تویی که چهره های رنگ شده را می پرستی نه سیرت آدمی ؛ هیچ ندارم راهت را بگیــر و بـــــــرو حوالی ما توقف ممنــــوع است


"salma salari"

صیاد لحظه ها

بوسه زند زخم به پیشانی ام 

فکر نمک کن که بشورانی ام

من غزلم ، یک غزل آبدار 

تر نشوی این همه میخوانی ام

شعله بکش تا سخنم تر شود

آب بیاور که بسوزانی ام

سینه دریاست دلم،دل که نیست

تشنه یک لحظه طوفانی ام

نیست به جز در دل تو جای من

جای خود ای کاش که بنشانی ام

ادامه مطلب ...

برای تو....

دل داده ام بر باد ، بر هر چه باداباد
مجنون تر از لیلی ، شیرین تر از فرهاد
ای عشق از آتش اصل و نسب داری
از تیره ی دودی ، از دودمان باد
آب از تو توفان شد ، خاک از تو خاکستر
از بوی تو آتش ، در جان باد افتاد
هر قصر بی شیرین ، چون بیستون ویران
هر کوه بی فرهاد ، کاهی به دست باد
هفتاد پشت ما از نسل غم بودند
ارث پدر ما را ، اندوه مادرزاد
از خاک ما در باد ، بوی تو می آید
تنها تو می مانی ، ما می رویم از یاد


شاعر: قیصرامین پور

تو نباشی...

تو نباشی  

و نبینی

که چه ها می گذرد بر من زرد

خنده ای میشکند

تا پس هر مژه دریا به تماشا برسد

باد در حمله سردی به درختان بزند

رنگ از صورت سرسبز صنوبر بپرد

باغ در ریزش بی وقفه و رنجوری برگ

بوی باران که رها میشود از کوچه خاک

خاک نمناکی تب کرده چشمان من است

تو نباشی

بوی پاییز گناه من و افسانه توست

تو نباشی سیل باران به سرو صورت زردم بزند

هر چه برگ است به آوار دلم می ریزد

تو نباشی

زیر باران ریشه در فاصله ها میگیرم

تو نباشی

هر برگ – غم زردیست به اندازه جان

تو امیدی

تو همانی که اگر هست

به جانم شوریست...

غربتم قصه تردید تو بود

بوی دلتنگ ترین ثانیه ات

بوی غربت زده باغ انار

بوی تند نفس زرد خزان

تو نباشی

من وتنهایی شبهای دراز

تو نباشی

 من و آزردگی و سوزو گداز

تو نباشی

پاییز – به سراغ غم وتنهایی من می آید

تو نباشی

برگ – بوی غریبی دارد

تو نباشی

 نفسم سوخته فاصله هاست.... 

((مجید زارع))

پ. ن : 

 چه غمگین است ودلگیر...  

روزهایی که نیستم اما باید باشم... 

روزهایی که من مرده ام ...اما باید زندگی کنم... 

روزهایی که اشکهایم می خروشد...اما باید سکوت کند... 

روزهایی که دلم گریان است ...اما باید شادمان باشد.... 

روزهایی که تلاله با زندگی وداع کرد روزهای غم انگیزی است که گذشتن از آن غیر ممکن به نظر میرسد...اما میگذرد وبه فراموشی سپرده می شود...

وقتی نگاهم میکنی....

وقتی نگاهم میکنی  

               در حلقه چشمان تو  

                                 قلبم اسیر می شود 

                                                 مانند میر می شود

وقتی نگاهم میکنی  

               در بستر چشمان تو  

                                قلبم به خواب می رود  

                                                سویش شتاب می رود

وقتی نگاهم میکنی  

                  عشق نهان چشم تو 

                                    مست نگاهم می کند 

                                                     پیوسته آبم می کند

وقتی نگاهم میکنی  

                 خورشید نرگس سای تو 

                                   غرق گناهم می کند 

                                                     آتش به جانم می زند

وقتی نگاهم میکنی  

                 آن درد بی درمان عشق 

                                    مستانه درمان می شود 

                                                   چون آب ساکن می شود

وقتی نگاهم میکنی 

                از شوق آن برق نگاه 

                                   مانند لیلا می شوم 

                                                   سوی ثریا می شوم  

با این همه چون می روی 

               چشمم به چشم های توست 

                                   قلبم اسیر قلب توست 

                                                    دردم نفیر درد توست 

پس قلب من نزدیک شو 

               تا بوسه بر چشمت زنم 

                                     با اشک رنگ عشق را  

                                                    مانند حافظ زر کنم


 talaleh khanom


به او که مرا دوست نداشت

شاید همان روزی که من افسونگر چشمت شدم

چشمان مست  تو هنوز مایل به سوی کس نبود 

***

اما نمی دانم چرا چشمان مست وعاشقت

با دیدن شیداییم عاشق بسوی من نبود 

***

وقتی که با برق نگاه رنگ رخم پرمی گشود

قلب به خون افشان تو در هاله آتش نبود 

***

وقتی لب خشکیده ام آواز نامت می سرود

در های وهوی سینه ات قلبی بنام من نبود 

***

وقتی که با جامی شراب از یاد خود غافل شدم

در یادهای خفته ات جایی برای من نبود 

***

شاید اگر روزی دلم افسونگر چشمت نبود

زنجیرهای عشق هم  بگشاده بر رویم نبود 

***

شاعره خواهر عزیزم دینا 

به او که مرا دوست نداشت

من آمدنت را ،

          دیدنت را،

در شب های تنهایی خود انتظار کشم.

گل عشق را در خود بشکنم...

                و تنها

باران اشک چشمان تو

" ای یار مهربان"

فاصله را از بین خواهد برد

                  و اکنون،

فاصله من و تو

                   تنها

به اندازه یک تار موی زیبا

                      به اندازه یک قطره اشک

از چشمان توست.


چه بی تابانه انتظار میکشم

 چه نجیبانه بر گذرگاهت لبخند میزنم

و چه مشتاقانه

بر رود پر حادثه نگاهت جاری میشوم

و درآنسوی مرداب های تنهایی

چون ذهن دستی تنها

چه فقیرانه

میلرزم...


پ.ن: نگفتنش بهتر است

به امید دیدار

چه کسی آن طرف کوچه تنهایی من منتظر است... 

تکیه داده است ...به انبوه درختان سبز... 

وبه امید وصال...  

چشم هایش بیدار.... 

ونخوابیده تمام شب را... 

تا سحر گاه امید ... 

پشت دیوار سکوت... 

به امید دیدار... 

 

(هومن تقوی)

به او که مرا دوست نداشت

عید بود...

در خروش بی کران قلبها

در سکوت بی امان لحظه های انتظار

در زمان اشتیاق هر زمان

در خروش بی قرار قلب من

حس غریبی داشتم...

چشمهایم منتظر ... جسم وروحم بی قرار...

ام دلم بر شوق دیدن ماندگار ...

در سلوک کعبه خورشید خود

شوق دیدن داشتم...شوق ماندن ...آمدن...

شوق دیدار کسی در شب چراغ آسمان ...

شوق دیدار عزیزی که وجودم غرق اوست...

اما چه گویم !!!

او نیامد ...

لحظه ای هم بر رفیق ماندگارش ....خط عشقی ننوشت ...

چه بگویم ؟ حتی...

با تمام احساس ...

در وجودش لحظه ای ... یاد مرا...نام مرا ...زنده نکرد

من هم در این غروب...

بارها طلب مردن ورفتن کردم...

تا که رویای خیالم...در پس آن شورها پنهان شود...

شاعرخواهرم دینا بهار80