غصه ی بابا...

سحر که بیدار شدم حوصلم نشد موهامو ببندم.وقتی سفره رو میچیدم بابا چپ چپ نگام میکرد..منم وقتی نگاهم تو نگاهش گره میخورد فقط لبخند میزدم .سر سفره نشستم. مامان زیر چشمی اشاره ای کرد که به بابا نگاه کنم. نگاش کردم دیدم داره آروم آروم گریه میکنه ...با تعجب گفتم : چی شده بابا ؟؟ 

دستی تو موهام کشید و گفت : موهات تو جوونی سفید شده ...

با خنده موهام رو جمع کردم و چشمکی به مامان زدم و گفتم : من میگم مشهد نمیام...شما میگی بریم دلم هوای حرم داره...اینا هدیه ی هوای دل ِ شماست بابایی ِ من

بعد همه با هم خندیدیم  

پا ورقی :

آخه بابایی من پیری آن نیست که مویی به سپیدی دارد... اینا همش حاصل ِ تجربه س 

این کجاش بد ِ ....دختر خانمت مــــرد ِ روزهای ِ سختهِ ... 

حقیقت نوشت :

واقعا سفر ِ مشهد برام سنگین بود و سخت... آخه سختهِ ...خیلی سخته ِ... هنوزم سخته ِ....