شاعر تنها

قول دادم که اگر روزی , روزگاری                سهراب

از من شاعر تنها پرسید

عاقبت فهمیدی  خانه دوست کجاست ؟

پاسخش خواهم داد         به خدا  ای سهراب

او همان خانه بی کینه و بی رنگ وریاست

که فقط رهرو عشق میتواند       قفل نشکسته آن را

با دلی سرشار از یکرنگی           باز کند

وخدا میداند       که من شاعر تنها         عاشق وشیفته

کوچه باغی هستم که صداقت در آن         مثل دریا آبیست

ومن شاعر تنها در پی یافتن این منزل

در غروب تنگ یک روز عجیب

سوی آسمان رفتم       رهگذرها دیدم

همگی تشنه دیدار خدا         میگذشتند از آن

هفت عرشی که خدا گسترده بود....

سوی معراج       برای او شدن...

دوستان دیدند در عرش خدا           خانه ها هست آباد

وچه زیبا بودند .......

من خودم دانستم

این همان نفس باز شده سوی خداست

وهمان رهگذری که به لب نوری داشت       قاصد خوبی ما انسان هاست

وشنیدم که همان کودک معصوم می گفت:

خش خش پاییزان در زیر پا           عمل و کرده ماست

ودر آن بستر سبز       هر ملک کاری داشت       ورمانی در دست

قصه میگفت برای آدم

قصه ای از بر دوست

وهمان خانه که سهراب ستود

وپس از چندی بعد...

باخودش زمزمه کرد          خانه دوست کجاست ؟