غرور...

    حضور سبز مرا در بهار سوزاندند                         

                                                         دل غریب مرا پای دار سوزاندند 

    برای یک طپش دل مرا به دار زدند                       

                                                         وعشق پاک مرا دشمنانه جار زدند 

  محاق حادثه ها کوچه عبور من است  

                                                        وفصل تیغ و خزان موسم ظهور من است  

  برای بودن خود یک بهانه نیست مرا  

                                                         میان شط بلا یک کرانه نیست مرا 

  دریغ و درد که همچو حباب می میرم 

                                                         به جرم خوبی یک انتخاب می میرم 

   برای من همه فصلها پاییز است... 

                                                        وجام صبر من از درد  لبریز است 

   میان خنده تلخم غرور گم شده است 

                                                       درون موج سرشکم عبور گم شده است 

   به دوش من همه شب کوله بار بدنامی است  

                                                        تمام ثانیه هایم اسیر ناکامی است 

                              هزار قافله دل داغدار و بی سر شد 

                               ویاس سبز غرورم دوباره پر پر شد