من....(تو) ام

 هیچ کس را نداشت

                       وحتی

                              هیچ ناکسی را .....

به باغها پناه برد

به تمامی درختهای از ریشه رمیده ی آفتاب ندیده...

به خاک افتاده گلهای خزان زده ی پاییز روییده....

گفت : باورتان باد ...من باغبانم....

                                             مسخره اش کردند...

به دریا پناه برد...

مسحور از خود رمیدنها ...خرامیدنها و

در بستر تبدار سواحل...

به قایق های  بادبان گم کرده

گفت: باورتان باد ...من بادبانم...

                                          مسخره اش کردند....

به آسمانها پناه برد...

عظمت ستاره های سیاره ساز و...

زندگی پرداز و....

همیشه سر زنده....

به تمام ابرهای خانه بر دوش و پراکنده....

گفت : باورتان باد...من اشک از دیده فرو نغلطیده ی آسمانم....

                                                     مسخره اش کردند...

به کتاب های تالیف نشده پناه برد....

گفت : من نه باغبان...

                    نه بادبان...

                           نه از یاد رفته سرشک دیده ی آسمان...

که متن روی کار نیامده یک داستانم....

                                     مسخره اش کردند....

به خودش پناه برد...

گفت: باورت باد ...من ...تو ام

                                                وگریست.....

---

---

پ.ن ۱: 

راهی سفرم ...یه سفر که شاید خاطره های زیادی برام به ارمغان بیاره... 

پس دوستان خوبم ...اگه خوبی دیدید بدونید اشتباه شده ...اکه بدی دیدید خوب لابد حقتون بوده...منو ببخشید ...که نتونستم بیشتر اذیتتون کنم....  

پ.ن۲: 

از شوخی گذشته ...جدی جدی میگم...ببخشید دیگه ...اگه نتونستم به بعضی دوستام سر بزنم دلیل بر بی معرفتی نیست ...این روزا گرفتار بودم...شدید... 

همه شما رو دوست دارم دلم براتون تنگ میشه 

دعا کنید با خاطرات خوشی برگردم 

آرزومند آرزوهایتان تلاله