رویـــــــــــــای خیس

"قسمت اول"

یه وقتایی...یه اتفاقایی میافته که جایگاه خودمون رو از دست میدیم.من با اینکه خوشبخت بودم وهمیشه آرزوی داشتن یه زندگی شاد رو داشتم ...قدرش رو ندونستم..قدر زندگیم... همسر مهربونم که عاشقم بود...دختر کوچولوی نازم.....نمی دونم چی شد ...بگم رفیق نارفیق...بگم بی مسئولیتی خودم...خلاصه هر چی بود اون زندگی زیبا ...اون خوشبختی که بهش رسیده بودم رو از دست دادم....اعتیاد به انواع مواد مخدر مخم رو  پوک کرده بود...وقتی زنم از پیشم رفت زیر چشماش  یه کبودی بود.الان میفهمم که چرا رفت...الان میفهمم که چرا یه عمر باید حسرت ندیدن دختر نازنینم رو به دوش بکشم....اما .... بگذارید از اول بگم...

سال 61 بود...تازه وارد 20سالگی شده بودم که بادختری که عاشق هم بودیم ازدواج کردم...حاصل این زندگی  دخترم "هستی" بود .زندگی مون هر روز بهتر از دیروز بود ومن حس میکردم خوشبخت ترینم....تا اینکه با بهرام آشنا شدم....بهرام از زندگیش گفت ومدام غبطه میخورد به حال من وزندگیم...برای اینکه احساس تنهایی نکنه...باهاش هر روز صمیمی تر از روز قبل شدم... تا اینکه کم کم  میوه و شیرینی مجلس ما شد سیگار وبعد تریاک وبعد.....اینجور شد که معتاد شدم وهر زمان که همسرم گله میکرد نمی خواستم باور کنم که معتادم....همسرم رفت وهستی رو هم ازم گرفت....به همین سادگی خوشبختی 8 ساله ام رو به حراج گذاشتم... من موندم وبهرام....دیگه داشتیم کم میاوردیم ...وسایل خانه رو فروختم.... صاحبخونه هم وقتی اوضاع بهم ریخته شده زندگیم رو دید بیرونم کرد....دیگه بهرام هم ترکم کرده بود و فقط واسه وصول طلبی که داشت می اومد وکلی خفت بارم میکرد ومی رفت...پاتوقم شده بود زیر پل و گوشه خیابون ...زندگیم شده بود لباس تنم ویه کیف وسایل بدرد نخور....دیگه نه پولی واسم مونده بود و عزت وشرفی.....گرسنگی هم که توانم رو بریده بود...تنها دارایی یه کیف پاره از روزای خوشبختیم بود....یه گوشه نشستم و خالیش کردم کف خیابون....یه مشت کاغذ و یه پیراهن پاره ....بین کاغذها چشمم افتاد به یه دفترچه حساب قدیمی....15-16سالی ازش میگذشت...پدر خدا بیامرزم اینو برام گذاشته بود که خیر سرم پس اندازی واسه آیندم باشه....دفترچه رو بازکردم...مبلغش فقط میتونست 2 روز منو از خماری در بیاره....مسافت زیادی رو پیاده رفتم تا به بانک رسیدم....کارمند بانک دفترچه رو که دید...کارت شناسایی ازم خواست....محکم کوبیدم به سرم که شناسنامم کدوم گوری بود...وسط بانک کیف رو دوباره خالی کردم..... لا به لای کاغذ پاره هام شناسنامه ام رو دیدم...حالم بد بود...خیلی تابلو چرت میزدم...با سختی شناسنامه رو به کارمند بانک دادم.....

تا ایـــــــــــــــنکه............

ادامه دارد.......

---

پ.ن1:

به توصیه فرزاد کافه چی سعی میکنم بهتر بنویسم....     پس لطف کنید بگید به نظرتون چه اتفاقی میافته؟؟؟  

پ.ن2:

این ماجرا تقریبا واقعیه....حدودا" 30 درصد که اصل ماجراست...