زخاک سعدی شیراز بوی عشق می آید...

وقتی دل سودایی می رفت به بستان ها        بی خویشتنم کردی، بوی گل و ریحان ها

گه نعره زدی بلبل، گه جامه دریــــدی گل          تا یاد تو افتادم، از یاد برفت آن ها

ای مهر تو در دل ها، وی مهر تو بر لب ها        وی شور تو در سرها، وی سر تو در جان ها

تا عهد تو دربستم، عهد همه بشکستم          بعد از تو روا باشد، نقض همه پیمان ها

تا خــــار غم عشقت آویختـــــه در دامــن        کوته نظری باشد، رفتن به گلستان ها

آن را که چنـــین دردی از پـای درانـــــدازد         باید که فروشوید دست از همه درمان ها

گـــر در طلبش رنجی، ما را برسد شــــاید       چون عشق حرم باشد، سهل ست بیابان ها

هر تیر که در کیشست، گر بر دل ریش آید       ما نیز یکی باشیم از جمـــله قربان هـــــا

هر کو نظری دارد، با یار کــــمان ابـــــــرو        باید که سپر باشد، پیش همه پیکان ها

گویند مگو " سعدی " چندین سخن از عشقش     می گویم و بعد از من گویند به دوران ها

پ.ن :

آخرین باری که سعدی رو زیارت کردم 4 مهر 88 بود و یادمه عجب شب دلنشینی بود برام. امروز هم بزرگداشت سعدی بود و ما هم چون اردت خاصی به شیخ اجل داریم به زیارتش رفتیم...شلوغ بود..اما باصفا بود.جای دوستان سبز و خرم بود.