روزمرگی

 میون ترانه ها میگشتم ...دنبال یه چیزی بودم که به دلم بشینه.اما هیچ کدوم از اونایی که دوست داشتم اونی نمیگفت که الان میخواستم . تو خونه تنهام .یه سکوت فضای خونه رو فرا گرفته و فقط صدای کیبورد خودی نشون میده که هستم  .... دلم برای مامان تنگ شده ..با اینکه این روزا منو اصلا درک نمیکنه ..اما بودنش یه نعمت بزرگه ...خیال بابا رو هم راحت کردم و گفتم هر جا دوست داری برو من از هیچ چیز نمیترسم...اونم رفت بیرون 

واقعا مامان بودن سخته آخه نمیدونم واسه نهار چی درست کنم...گوشی هم که خدا رو شکر ندارم فعلا...تلفن خونه هم یک طرفه شده و خلاصه همه چیز دست به دست هم داده که تنها باشم...اونقدرها هم بد نیست

تو اتاقم یه عالمه عکسه، همشون رو نگاه کردم ...اما دلم بیشتر واسه اونی تنگ شده که نشده عکسش رو رو دیوار بزنم ...

از بیکاری به سرم زد دکور اتاقم رو عوض کنم ...اما حوصلم نمیشه ...چقدر دلم هوای یه مسافرت داره ..تنهایی ..کنار دریا ...به قول اون جمله همیشگی محبوبه که میگفت : " وعشق صدای فاصله هاست ...صدای فاصله هایی که غرق در ابهامند... " این جمله رو برام نقاشی کرد و هدیه داد بهم ...برای روز تولدم...چقدر دوستش دارم ...آخرین بار مشهد بودم که بهش زنگ زدم دقیقا 2 مهر بود...صداش خوب بود و عالی ....گفت برام دعا کن ...و این آخرین صحبت ما بود ...وقتی خبری ازش نشد فک میکردم بیمعرفتی از اونه...آخه من همه جا رو رفتم ...آخی ...

دنیاست دیگه ...این روزا بد دلم هواشو میکنه ...یادش بخیر دوران دبیرستان

دیگه حوصله نوشتن هم ندارم ...بسه دیگه!!