از دفتر ممنوعه

. خستگی ام را دریاب.تنهایی ام را حس کن.دیگر نه حوصله گفتن دارم نه نوشتن...چه فایده وقتی نخوانی...چه فایده وقتی ذوق درونت خفته. چه فایده وقتی دلت از من و دنیا فراری ست...نمی دانم برای خودم دل بسوزانم یا برای شادی روزهای زیبایی که شد خاطره ته صندوقچه قلبم...نمی دانم برای خودم نگران باشم یا آینده ای که من برایت ساختم...شاید واقعیت، خوره افکار پوچ و منفی من نباشد و تو شادی و تنها نیستی....شاید نگرانی من مثل احساس در درون تو راهش را گم کرده و دیگر صداقت نمیفروشد...حسادت میکنم به هر چیزی که به تو مربوط میشود...حتی به خاکی که سنگفرش قدم های مغرور توست...گفتم حسادت!!! اما نه حسادتی که از تنفر باشد...به خاک حسادت میکنم چون میزبان قدمهای توست...شاید این مزخرفات از نظر تو ضعف درونی من باشد...اما عزیزم اشتباه نکن...به چشمانم نگاه کن....ببین ضعف است یا عشق..

استوارم چون کوه...خندانم ...شادم...به سادگی ،  نبودن ونخواستن تو را مهر تایید میزنم. با اینکه اشک هایم  فرصت دیدن را میگیرند از من....هر کس نداند تو میدانی...تو هم ندانی خدا میداند که چگونه جنگیدم...خدا شاهد است که چگونه از پای ننشستم تا  به دل شیفته ام بفهمانم نمیشود.نمیخواهد تورا...

دل ساده ام ...چقدر دلم برایش میسوزد.باور ندارد شکسته...باور ندارد نباید ببخشد...باور ندارد بازی خورده...هنوز بر سر عهد است...هنوز بیاد تو روزها را سپری میکند و شب را صبح... هنوز خوبی های تو ورد زبانش است...هنوز اگر کسی جسارت کند خود را مقصر میکند...هنوز دلیل و برهان میآورد که  هنوز بر سر عهدی...دلم میداند که این حقیقت غیر از این است.اما راضی میشود. به همین دروغ راضی اش میکنم با اینکه میدانم آگاه است به راز سر به مهر زندگی ام...واقعیت را فقط من میدانم وتو...

" همیشه کسی بوده و هست که به صداقت چشمانمان هیزم تر بفروشد و برای بستن بخت احساسمان پنجاه  یا شاید شصت بار صلوات نذر کند...تو هم که ندانی ..من میدانم که کسی هست  ،کسی که تو از او یاد گرفته ای ، که هروقت  هفتاد روز دلتنگت شدم برای دیدار هفتاد و دومین روز جدایی مان چشمهایت را  از من بدزدی تا من نگاه متاهلم را به چشم های مجرد تو ندوزم..."