حماقت یا جسارت 2؟!!!

شماره همراهش رو از فرم استخدامی برداشتم ...یک هفته دیگر به همین منوال گذشت...حس ِ بدی داشتم چون هنوز به تنها امیدم متعهد بودم و نمی تونستم حتی یک لحظه بدون اون سر کنم.هرچند اون منو نمیخواست .اما ته دلم دلیل نخواستنش رو درک میکردم و چون درک میکردم فراموشی رو برام سخت تر میکرد. بالاخره با هزار 2دلی دل به دریا زدم و قرار گذاشتم و جالب تر از همه اینکه اون با سومین پیامی که من دادم دقیقا منو شناخت و خیلی مشتاقانه قول داد سر ساعت 5 سر قرار باشه.

در مورد این موضوع با یکی از دوستانم که در این قرار ها سابقه ی بالایی داشت مشورت کردم و اون انگار که با یه داستان بسیار مهیج روبرو شده با هیجانی غیر قابل توصیف منو راهنمایی کرد که با این تیپ برو ...این نوع ارایش رو  داشته باش ،این رنگ لاک رو بزن و جایی قرار بگذار تا برات خرج کنه . اما من موافق ِ این عملکرد نبودم .دوست داشتم همین جوری که هستم برم.

من فقط یه پیشنهاد داشتم . نه علاقه ای در بین بود و نه قصد اخاذی کردن داشتم.برای من مهم این بود که دلم راضی بشه و مهر و محبت ِ جا مونده رو فراموش کنه  .میدونم هیچ کسی نمیتونه ذهنیت منو درک کنه ...

قرار 3 روز آینده بود و در این مدت 3 روز عذابی کشیدم که تا کنون تجربه نکرده بودم...حس ِ خیانت...هرچند نه به دار بود نه به بار...

در این مدت نه من تماسی داشتم نه ایشان .حتی صورت ظاهریش رو فراموش کرده بودم و تنها چیزی که بیاد داشتم جای زخمی بود که درکنار لبهاش بود.

روز موعود فرا رسید و من ...

                                    ادامه دارد...