سراب

گفتی که قدرت را نمی دانم !

مهربانیت را جیره بندی کردی !

روزی یک لبخند ،

هفته ای یک دوستت دارم

گفتم : واقعا داری؟

گفتی : "نمی دانم"

*********** 

می آیی، عاشق می کنی

                                  محو می شوی .

تا فراموش می کنم  ...                          

       دوباره می آیی ...

                                   تازه می کنی خاطرات را

محو می شوی !!                                   

...         

به راستی که سراب از تو با ثبات تر است  

********* 

 این روز ها معنای زندگی  ...

نهفته در لبخند تلخ پرندگان

                           به انسان هایی است که ...

از آخرین تکه نانشان هم نمی گذرند !!!

مشرق خیال

....من روز خویش را  

با آفتاب روی تو  

کز مشرق خیال دمیده است  

 آغاز می کنم. 

من با تو می نویسم و می خوانم 

من با تو راه می روم و حرف می زنم  

وز شوق این محال : 

                      - که دستم به دست توست - 

من جای راه رفتن... 

                        پرواز می کنم ! 

 آن لحظه ها که مات                                          

در انزوای خویش 

یا در میان جمع  

خاموش می نشینم : 

موسیقی نگاه تورا گوش می کنم . 

                   گاهی میان مردم..در ازدحام شهر 

                             غیر از تو هر چه هست فراموش می کنم.... 

آئینه و سنگ

 

سر گشته ای به ساحل دریا،

نزدیک یک صدف،

سنگی فتاده دید و گمان برد گوهر است !

***

گوهر نبود - اگر چه - ولی در نهاد او،

چیزی نهفته بود، که می گفت ،

                                                از سنگ بهتر است !                                               

***

جان مایه ای به روشنی نور، عشق، شعر،

از سنگ می دمید !

انگار

دل بود ! می تپید !

اما چراغ آینه اش در غبار بود !

***

دستی بر او گشود و غبار از رخش زدود،

خود را به او نمود .

آئینه نیز روی خوش آشنا بدید

با صد امید، دیده در او بست

صد گونه نقش تازه از آن چهره آفرید،

در سینه هر چه داشت به آن رهگذر سپرد

سنگین دل، از صداقت آئینه یکه خورد !

 آئینه را شکست... 

سپاس ( تقدیم به اوکه مرا دوست نداشت )

اگر در کهکشانی دور  

دلی؛ یک لحظه در صد سال  

                                   یاد من کند؛ بی شک 

دل من ؛در تمام لحظه های عمر 

به یادش می تپد پرشور... 

من اینک؛در دل این کهکشان نور 

                              این منظومه های مهر 

این خورشیدهای بوسه ولبخند 

                              این رخسارهای شاد 

شکوه لطف تان را ؛ با کدامین عمر صد ها ساله  

                                 پاسخ می توانم داد ؟  

************* 

    صفای مهرتان را با سرا پای وجودم  

                               با تمام تار و پودم...  

                                              می پذیرم؛ می برم با خویش... 

      مرا تا جاودان سر مست خواهد کرد  

                                                   بیش از پیش... 

صفای مهرتان ؛ همواره بر من می فشاند نور 

                                          اگر از جان من ؛یک ذره ماند در جهان 

                                                          در کهکشانی دور.....    

                                « فریدون مشیری‌»