«من .. تــو .. آفتـــاب »
" قصه سپــــــــردن دل ، یه حقیقت دروغـــــــــه "
«من .. تــو .. آفتـــاب »
" قصه سپــــــــردن دل ، یه حقیقت دروغـــــــــه "درباره من
دلم کاکتوس است
شگفت زده خواهی شد وقتی به گل بنشیند...
ادامه...
لحظه ها
در آن لحظه
...در آن پر شور لحظه
دل من با چه اصراری ترا خواست،
و من میدانم چرا خواست،
و می دانم که پوچ هستی و این لحظه های پژمرنده
که نامش عمر و دنیاست ،
اگر باشی تو با من، خوب و جاویدان و زیباست ...
لحظه دیدار
لحظه دیدار نزدیک است .
باز من دیوانه ام، مستم .
باز می لرزد، دلم، دستم .
باز گویی در جهان دیگری هستم .
های ! نخراشی به غفلت گونه ام را، تیغ !
های ! نپریشی صفای زلفم را، دست!
آبرویم را نریزی، دل !
- ای نخورده مست -
لحظه دیدار نزدیک است .
(مهدی- اخوان )
آئینه و سنگ
سر گشته ای به ساحل دریا،
نزدیک یک صدف،
سنگی فتاده دید و گمان برد گوهر است !
***
گوهر نبود - اگر چه - ولی در نهاد او،
چیزی نهفته بود، که می گفت ،
از سنگ بهتر است !
***
جان مایه ای به روشنی نور، عشق، شعر،
از سنگ می دمید !
انگار
دل بود ! می تپید !
اما چراغ آینه اش در غبار بود !
***
دستی بر او گشود و غبار از رخش زدود،
خود را به او نمود .
آئینه نیز روی خوش آشنا بدید
با صد امید، دیده در او بست
صد گونه نقش تازه از آن چهره آفرید،
در سینه هر چه داشت به آن رهگذر سپرد
سنگین دل، از صداقت آئینه یکه خورد !
آئینه را شکست...
سپاس ( تقدیم به اوکه مرا دوست نداشت )
اگر در کهکشانی دور
دلی؛ یک لحظه در صد سال
یاد من کند؛ بی شک
دل من ؛در تمام لحظه های عمر
به یادش می تپد پرشور...
من اینک؛در دل این کهکشان نور
این منظومه های مهر
این خورشیدهای بوسه ولبخند
این رخسارهای شاد
شکوه لطف تان را ؛ با کدامین عمر صد ها ساله
پاسخ می توانم داد ؟
*************
صفای مهرتان را با سرا پای وجودم
با تمام تار و پودم...
می پذیرم؛ می برم با خویش...
مرا تا جاودان سر مست خواهد کرد
بیش از پیش...
صفای مهرتان ؛ همواره بر من می فشاند نور
اگر از جان من ؛یک ذره ماند در جهان
در کهکشانی دور.....
« فریدون مشیری»
امروز تولدمه....
امروز روز تولدم بود دوست دارم بدانم همه آدمها هم مثل من هر چقدر بزرگتر می شوند نسبت به خیلی چیزها احساساتشان کم می شود. من که اینطور شدم اصلا از بدنیا آمدنم ...از زنده بودنم ...از بزرگ شدنم...نه خوشحال شدم نه ناراحت...
بر خلاف سالهای گذشته آسمان هم تشنه باریدن نبود...امسال روز تولدم را در قلبم جشن نگرفتم وتنها کسی که برایش اهمیت نداشت خودم بودم هر سال همه مردم را ساده وصمیمی می پنداشتم شاید به خاطر پاکی باران بود...
امروز نه دلم برای خودم سوخت ...نه برای دلم... انگار آنچنان مهم نبود...مهم نبود شکوفه های صورتی رنگ بادام را ببینم یا نه...مهم نبود گل نرگس هنوز هم در مقابل سردی هوا شاداب است یا نه...مهم نبود که باران ببارد یا نه ...مهم نبود تفکرات مردم در مورد زندگی چیست .... اینها هیچکدام مهم نبودند...
کاش باران می بارید...وتمام خاطراتم را از قلبم پاک می کرد وبه زمین این خاک تشنه هدیه میداد اصلا شاید رویا هایم آنجا سبز می شدند ...بزرگ می شدند...بار می دادند... افسوس باران را هم دریغ کرد...
میدانید تمامی این کلمات یک رویاست رویایی که قلم می نویسد.... 
تولدم مبارک خودم باشه
غرور...
حضور سبز مرا در بهار سوزاندند
دل غریب مرا پای دار سوزاندند
برای یک طپش دل مرا به دار زدند
وعشق پاک مرا دشمنانه جار زدند
محاق حادثه ها کوچه عبور من است
وفصل تیغ و خزان موسم ظهور من است
برای بودن خود یک بهانه نیست مرا
میان شط بلا یک کرانه نیست مرا
دریغ و درد که همچو حباب می میرم
به جرم خوبی یک انتخاب می میرم
برای من همه فصلها پاییز است...
وجام صبر من از درد لبریز است
میان خنده تلخم غرور گم شده است
درون موج سرشکم عبور گم شده است
به دوش من همه شب کوله بار بدنامی است
تمام ثانیه هایم اسیر ناکامی است
هزار قافله دل داغدار و بی سر شد
ویاس سبز غرورم دوباره پر پر شد
کاش
کاش ما آدمها می دانستیم زندگی یک جاده بی انتهاست وهمگی ما مسافران غریب این جاده ایم وباید چشمانمان را بر گذر قاصدکها باز کنیم که زمان ساز سفر می زند دست به دست هم دهیم بی هیچ پاداش حراج محبت کنیم که همه ما خاطره ایم دیر یا زود رهگذر قافله ایم....
کاش به همه چیزهایی که خدا به ما ارزانی داشته راضی بودیم. ...
کاش دنیا باتمام زیبایی هاش دلهایمان را سنگی نمی کرد.. .
کاش می دانستیم همه سختی ها بیماری ها امتحان پروردگار است ...
کاش در تمام لحظه های زندگی مان امید را سرلوحه زندگی قرار می دادیم...
کاش عاشق می ماندیم... عاشق زندگی می کردیم... عاشق می رفتیم...
کاش ....
آرامش خاطر
امروز بر خلاف روزهای گذشته خوشحالم...به راستی خداوند متعال چه زیبا می تواند شادی را به قلبمان هدیه کند با چیزی ساده که حتی فکرش را نمی کردم شادی را به قلبم هدیه کرد که هنوز بعد از چند روز شیرینی آن از ذهن و روحم پاک نمی شود ...
چند روز پیش پسر خواهرم کتاب فارسی خودش را به من داد تا ازش درس بپرسم . من کتاب را برگ زدم چیزی را که در آن دیدم می نویسم شاید آرامشی باشد برای آنان که غمگینند...
تسلی
ما آدما وقتی دیگران دلگیرن وغمگین ؛ اونقدر باحرفامون دل بیقرارشو ن تسلی میدیم که دیگه اون غم شاید اونقدر ها توی دلش پر رنگ نباشه... این حرف مصداق خودمه...
وقتی دوستام از همه دنیا خسته میشن؛ بهشون امید میدم ...امید به اینکه هنوز زندگی جریان داره وتا وقتی می دونن که چشمانی هست که به خاطر رنجشون بارانیه زندگی هم ارزش رنج کشیدن داره...
اما حالا که خودم از همه چیز؛از حافظ ؛ از درختان ؛سبزه ها ؛گلها ؛مردم و بالاخره از خودم دلگیرم
هیچ کس و هیچ چیز نمی تونه تسکینی باشه واسه قلبم.... حتی محبت چشمها هم قلبم رو آرامش نمی ده...
خسته ام از مردمی که نامشان عروسکی است
مردمی که لحن پر کلامشان عروسکی است
بی تفاوت از کنار گل عبور میکنند
حتم دارم ایل ما مشامشان عروسکی است
من به نام آینه قسم نمی خورم ولی
چهره های روشن تمامشان عروسکی است
تسلیت
السلام علیکم یااباصالح المهدى (عج)السلام علیک یاامین الله فى ارض وحجته على عباده(یاصاحب الزمان آجرک الله)ماه محرم بر شما وعاشقان حسین تسلیت عرض
مینمایم